در آمریکا راهیابی به دانشگاه بسیار ساده تر از ایران است. بقولی دانشگاه در آمریکا مثل قیف است که همه راحت وارد میشوند ولی تنها اندکی با موفقیت خارج میشوند، اما در ایران مثل قیف وارونه است و مشکل اصلی ورود به دانشگاه است. هر دانشگاه مدارک خاص و شرایط مخصوص به خود را برای پذیرش دانشجو دارد. اما از آنچه در بین اکثر دانشگاهها مشترک است میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
-ریز نمرات مدرک تحصیلی
-نامه توصیه (Recommendation Letter) از اساتید
-نمره امتحان TOEFL
-نمره امتحان GRE (البته دانشجویان رشته های غیر فنی مثل پزشکی و حقوق باید امتحانات دیگری بدهند)
برای هر یک از موارد فوق ، شرایط پذیرش دانشگاههای مختلف متفاوت است. بسیاری از دانشگاهها پذیرش مشروط نیز دارند به این معنی که اگر مدارکتان به دلیل موجهی کامل نباشد به شما پذیرش داده میشود مشروط به اینکه مدارکتان را تا زمان مشخص شده تکمیل کنید و نیز دلیل موجهی برای عدم وجود مدارک لازم داشته باشید . بفرض دانشجویان سال آخر دوره لیسانس مدرک تحصیلی و ریز نمرات کامل ندارند و میتوانند پذیرش مشروط بگیرند. فرمها ، مدارک مورد نیاز و شرایط پذیرش هر دانشگاه را میتوانید از روی وب سایت آن دانشگاه پیدا کنید. پس از تهیه مدارک ، آنها را به آدرس دانشگاه مذبور پست میکنید و بانتظار نتیجه روزشماری میکنید . البته بهتر است قبل از اینکار از طریق ایمیل با دانشگاه مورد نظر مکاتبه کنید. سپس دانشگاه مورد نظر مدارک شما را بررسی میکند و شما را قبول یا رد میکند. قبولی و رد شما به هر عاملی بستگی داشته باشد به شانس بستگی ندارد. چنانچه قبول شوید دانشگاه برایتان یک فرم بنام I-20 میفرستد. پس از دریافت I-20 میتوانید به هر کدام از سفارتهای آمریکا که تقریباً در غیر از ایران و چند کشور معدود دیگر در همه دنیا بوفور یافت میشود رفته و برای ویزای دانشجوئی درخواست کنید. گرفتن ویزا خوان هفتم است.
هزینه تحصیل در آمریکا بسیار گران است و کمتر خانواده ایرانی از عهده آن بر میاید. آنچه اکثر دانشجویان ایرانی (و کلاً خارجی) انجام یدهند گرفتن کمک مالی از دانشگاه است ( برای اطلاع بیشتر از چگونگی کمکهای مالی قسمت کار را مطالعه فرمائید) و از آنجائیکه کمکهای مالی بیشتر به دانشجویان مقاطع فوق لیسانس و بالاتر تعلق میگیرد ، لذا بیشتر دانشجویان خارجی بعد از اتمام دوره لیسانس به آمریکا میروند. نکته جالب دیگر اینکه برای دوره فوق لیسانس یا دکترا هیچ نیازی به داشتن لیسانس در همان رشته یا رشته های شبیه به آن ندارید. گرچه داشتن لیسانس در همان رشته و یا رشته های مربوط پذیرفته شدنتان را تسهیل میکند ، ولی یک امر الزامی نیست. و حسن ختام اینکه دانشجویان ایرانی و لیسانس ایران از اعتبار خوبی در دنیا برخوردارند ، بنابراین بنظر من برای هر دانشجوی ایرانی که درسش یکی از سائل مهم زندگیش است شانس پذیرفته شدن وجود دارد.
برای دانشجویان خارجی ، یا اصطلاحاً کسانیکه روی ویزای F1هستند، در آمریکا محدودیتهای زیادی جهت کار کردن وجود دارد. بعنوان یک دانشجو تنها مجاز هستید تا سقف 20 ساعت در هفته ، تازه آنهم فقط داخل دانشگاه ، کار کنید (به این معنی که به هیچ وجه حق کار کردن در بیرون از دانشگاه ، حتی در رستوران یا پارکینگ، را ندارید). بسیاری از کارهای دانشگاه توسط دانشجویان انجام میشود ، کارهائی از قبیل کارهای دفتری ، کتابخانه ، امور پذیرش دانشجو و غیره. زندگی بیشتر دانشجویان (مقطع کارشناسی ارشد و بالاتر) معمولا از طریق (TA:Teacher’s Assistant) و یا (RA:Research Assistant) تامین میشود. در ازای تحقیقات و یا کمک به استاد در تدریس ، دانشگاه نه تنها مقداری و یا تمام هزینه تحصیل دانشجو (Tuition Waiver) را میپردازد بلکه یک حقوق ماهیانه (Stipend) نیز به دانشجو میدهد. اگر دانشجوی خوبی باشید در بسیاری موارد تمام هزینه تحصیل بعلاوه ماهیانه بین 1000 تا 1500 دلار را استادتان و یا دانشگاه تقبل میکند. ماهی 1000 دلار برای داشتن یک زندگی معمولی کفایت میکند. لازم بذکر است که کمکهای فوق بندرت به دانشجوهای دوره لیسانس تعلق میگیرد و از آنجاییکه با ویزای دانشجوئی اجازه کار کردن ندارید چنانچه قصد دارید برای دوره لیسانس به آمریکا بیایید ، هزینه ای کم و بیش حدود 100،000 دلار را در نظر داشته باشید. هزینه تحصیل در دانشگاههای متفاوت ، متفاوت است. دانشگاههای دولتی ارزانتر و دانشگاههای خصوصی گرانتر هستند. برعکس ایران دانشگاههای خصوصی در آمریکا از اعتبار خوبی برخوردارند و گاه شهرت جهانی دارند. هزینه تحصیل در یک دانشگاه دولتی حدود 6000 دلار در سال و در یک دانشگاه خصوصی بیش از 10000 دلار در سال و گاه تا 25000 در سال است. در زمان تحصیل میتوانید در کار هم بکنید که به آن اصطلاحاً (CO-OP:Cooperative education) و یا میتوانید اصطلاحاً Internship انجام دهید. در هر دوی آنها با رعایت ضوابطی مشخص در حین تحصیل میتوانید کار کنید. البته حقوق شما در مقایسه با حقوق معمولی و رایج بسیار پائینتر خواهد بود اما نکته در اینجاست که تجربه کاری که از این راه بدست میاورید ، بعد از فارغ التحصیلی به شما در بدست آوردن شغل مناسب بسیار کمک خواهد کرد. گاه شرکتی که برایش در زمان تحصیل کار کرده اید شما را استخدام میکند. پس از پایان دوره تحصیلی میتوانید به مدت یکسال وارد برنامه (OPT:Optional Practical Training) شوید. در واقع یکسال فرصت دارید تا در شرکت مورد نظرتان استخدام شوید. معمولاً پس از شروع بکار رسمی نوع ویزای شما به H1 تغییر میکند و چنانچه در این مدت نتوانید کاری در شرکتی پیدا کنید که برایتان ویزای H1 بگیرد باید کشور را ترک کنید. معمولاً بعد از گذشت یک یا دوسال شرکتی که برایتان ویزای H1 گرفته ، برایتان تقاضای اقامت دائم میکند(Permanent Resident) و وقتی که مقیم دائم شوید دیگر نانتان توی روغن است و دیگر مشکل ویزا نخواهید داشت. حقوق یک مهندس در مقطع لیسانس 50000 دلار، فوق لیسانس 60000 و دکترا 75000 دلار بطور میانگین است. البته این ارقام بسته به رشته، میزان تخصص و بسیاری عوامل دیگر بالا و پائین میشود. از حقوقتان حدود 20% مالیات کسر میشود. فقط این را در نظر داشته باشید که یک ماشین خوب و با کلاس ( TOYOTA CAMRY 2006)حدود 20000 دلار و یک خانه ویلائی شیک و بزرگ که برای زندگی چهار نفر کاملاً کفایت کند را میتوانید با قیمتی حدود 200000 دلار بخرید. تازه اینجا همه خانه و ماشین را بصورت قسطی میخرند. ضرب و تقسیم اعداد فوق را بعهده خودتان میگزارم.
لطفا سئوالات خود را از طریق ایمیل به آدرس amirblog2@yahoo.com ارسال نمایید.
سلام
دوست عزیزی بنام مهدی در قسمت نظرات به من اطلاع دادند که وبلاگ یک ایرانی در آمریکا قبلا توسط آقایی بنام محمد رضا اعلم ایجاد شده. میخواستم اینجا هم پوزش بخوام و هم به اطلاع شما برسونم که نام این وبلاگ به آمریکایی که من شناختم تغییر یافت.
یادمه تو ایران که بودم یه سال پیاز گرون شد، سال بعد همه کشاورزها پیاز کاشتن، نتیجه این شد که سال بعد پیاز اینقدر ارزون شد که برای بعضی از کشاورزها حتی صرف نمیکرد پیاز رو از زمین در بیارن و سال دیگه کسی پیاز نکاشت و این مسئله تا چند سال ادامه داشت.
بطور کلی تو ایران کشاورز تا روزیکه محصولشو میخواد بفروشه با خریدار کاری نداره ولی اینجا تقریبا همه محصولات بنوعی پیش فروش شده هستند. یعنی فروشندگان بزرگ محصولات کشاورزی و کشاورزها قبل از اینکه هر کاری انجام بشه با هم قرارداد میبندن.
اینجا مرغوبیت خاک اندازه گیری میشه، یعنی یه شرکتی میاد مرغوبیت خاک مزرعه شما رو براتون اندازه گیری میکنه و بهتون میگه که مثلا اگر میخواین ذرت بکارین چقدر باید بکارین تا بتونین بیشترین محصول رو بردارین. از طرف دیگه مقدار کود و مواد کشنده حشرات و اینجور چیزها هم توسط گروههای دیگه تهیه میشه. کلیه این اطلاعات بصورت فایلهای کامپیوتری به دستگاهی که دونه میکاره داده میشه و دستگاه دونه ها رو به همون صورت مورد درخواست میکاره.
یه روز رفتم و اون دستگاه رو از نزدیک دیدم، اول یه تیغه مثل عدد ۷ زمین رو میشکافه، بعدش یه دستگاهی دونه رو در عمق مشخص قرار میده و کود و مواد شیمیایی هم ریخته میشه و بعد هم یه تیغه دیگه خاک رو میبنده.
تا اینجا همه اطلاعاتی بود که مربوط به بخشهای دیگه شرکتمونه و من زیاد در موردنشون نمیدونم. اما اون قسمتی که من روش کار میکنم در مورد مدارهای الکترونیکی و برنامه های کامپیوتری و ایمولیتور ویندوزه. بیشتر تراکتورها و کمباین ها یه کنترلر و یه باس (مثل باس روی کامپیوتر دارن). به کمک کنترلر شما میتونید تراکتور رو بصورت کامل کنترل کنید. از طرف دیگه همشون مجهز به جی-پی-اس هستن. یعنی سیگنالهای ماهواره رو میگیرن و میتونین با خطای کمتر از یک اینج (۲.۵ سانتی متر) موقعیت شما رو مشخص کنن. یه مانیتور ۱۴ اینچ تاچ اسکرین هم (که در واقع یه کامپیوتر کامله) هم تو تراکتور هست که به جی-پی-اس رسیور و به کنترلر متصله.
وقتی راننده تراکتور رو روشن میکنه، مانیتور تمام اطلاعات لازم رو به راننده میده. از روی سیگنال جی-پی-اس موقعیت رو مشخص میکنه و نقشه هوایی اون مزرعه رو روی صفحه مانیتور میاره و تراکتور در حال حرکت رو نشون میده (البته نقشه بصورت اف-لاین هست). مسیری که تراکتور باید بره (حالا ممکنه برای شخم زدن باشه، برای دانه کاشتن، برای برداشت محصول و یا منظور های دیگه) از قبل مشخص شده و وقتی که راننده تراکتور سیستم رو اتوماتیک بزاره، تراکتور خودش در مسیر از پیش تعیین شده حرکت میکنه و کار خودشو طبق برنامه انجام میده. رودخانه ها، تیرهای چراغ برق، مرز مزرعه به کامپیوتر تراکتور داده میشن و وقتی که تراکتور به یکی از اونها نزدیک میشه بوق میزنه و راننده رو مطلع میکنه که مثلا داری میری تو رودخونه و یا داری میخوری به تیر چراغ برق.
خلاصه اینکه بعضی اوقات شبیه این فیلمهای تخلیه ولی این واقعیت داره.
موفق باشید
امیر کاشانی.